I dok su se emisije stakleničkih gasova privremeno smanjile usljed posljedica pandemije i vanredne situacije, zbivanja iz 2020. nisu imala puno utjecaja na problematiku ozonske rupe. "Ozonska rupa" je termin koji označava smanjenu koncentraciju ozona - alotropske modifikacije kisika, u gornjim slojevima atmosfere, a koji sprječava da opasne ultravioletne (UV) zrake dospiju u niže slojeve atmosfere. Ozon je inače otrovan plin, ali u gornjim dijelovima atmosfere ima ovu ulogu važnu po živi svijet na našoj planeti.
Nažalost, pod dejstvom nekih gasova koje proizvodi čovjek, kakvi su hlorofluorougljici (CFC), hidrohlorofluorougljici (HCFC) i hidrofluorougljici (HFC), molekule ozona se uništavaju. Ovi gasovi ne spadaju u stakleničke gasove i efekat globalnog zagrijavanja usljed povećanja koncentracije stakleničkih gasova u atomosferi i gasovi koji oštećuju ozon su odvojeni fenomeni.
Montrealski protokol, multilateralni je protokol potpisan 1987. koji je omogućio okvir djelovanja u sprječavanju širenja ozonske rupe i upotrebe tvari koje uništavaju ozon.
Ove godine je zabilježena pojava jedne od najvećih i najdubljih ozonskih rupa u posljednjih nekoliko godina. Primijećeno je da su se koncentracije stratosferskog ozona na Antarktiku smanjile na gotovo nultu vrijednost na visinama oko 20 do 25 km.
„Nakon neobično male i kratkotrajne ozonske rupe u 2019. godini, koju su pokretali posebni meteorološki uslovi, i ove godine registriramo prilično veliku, što potvrđuje da moramo nastaviti provoditi Montrealski protokol o zabrani emisija hemikalija koje oštećuju ozonski omotač.“, prokomentarisao je Vincent-Henri Peuch, direktor Službe za praćenje atmosfere Copernicus pri ECMWF
