Crkva je napravljena 1998. godine na zemljištu Fate Orlović, dok se ona nalazila u izbjeglištvu, a nakon što je imovina izuzeta u korist Crkvene opštine Drinjača, a da nikada nije bila obaviještena o postupku eksproprijacije.
Presudom Evropskog suda za ljudska prava u Strazburu, donesenom oktobra 2019. godine, naloženo je uklanjanje crkve sa imanja porodice Orlović.
Rok za izvršenje presude je 1. april 2020. godine.
Evropski sud za ljudska prava utvrdio je i to kao propust "vlasti da ispoštuju konačne i obavezujuće odluke iz 1999. i 2001. godine kojima je utvrđeno pravo na povrat predmetne imovine u posjed podnositelja predstavke, a za koji Vlada nije ponudila nikakvo opravdanje, imao za posljedicu ozbiljno narušavanje njihovog prava na imovinu".
Tužena država, kako je navedeno u saopćenju Suda nakon presude, treba da osigura izvršenje dviju odluka koje su donijete u korist podnositelja predstavke, "a naročito, da osigura uklanjanje crkve sa njihove imovine, najkasnije u roku od tri mjeseca nakon što ova presuda postane konačna".
Presuda Suda u Strazburu došla je nakon višegodišnje pravne bitke u Bosni i Hercegovini i presuda koje je Fata Orlović dobila, ali ih vlasti nisu ispoštovale.
U pravoudnu borbu krenula je 2000. godine, ali nakon bezbroj tužbi, ročišta i sudskih presuda u njenu korist, crkva nije uklonjena. Nekoliko puta i sama se našla na optuženičkoj klupi pred Opštinskim Sudom u Srebrenici gdje je bila optužena za napad na policajce.
Suprug Fate Orlović i više od 20 drugih srodnika ubijeni su u genocidu u Srebrenici 1995. godine, a imovina je pripadala njemu i njegovom bratu i sastojala se od nekoliko stambenih i poljoprivrednih objekata, njiva i livada.
U cilju implementacije Aneksa 7 Dejtonskog sporazuma, koji garantuje pravo na slobodan povratak izbjeglica u njihove domove i pravo na povrat imovine, Republika Srpska je 1998. godine donijela Zakon o prestanku primjene Zakona o korištenju napuštene imovine.
Podnositelji tužbe su pokrenuli postupak za povrat imovine u skladu s ovim zakonom. Odlukom Komisije za imovinske zahtjeve raseljenih lica i izbjeglica iz 1999. godine, a nakon toga i odlukom Ministarstva za izbjeglice i raseljena lica iz 2001. godine, utvrđeno je njihovo pravo na potpuni povrat imovine.
Obje navedene odluke su konačne i izvršne. Imovina je potom vraćena podnositeljima, izuzev parcele na kojoj je izgrađena crkva. Narednih godina podnositelji su bezuspješno tražili potpuni povrat imovine.
