Prvi, i sasvim sigurno povijesni nastup, njujorške filharmonije u Pyongyangu, glavnom gradu Sjeverne Koreje, Sjevernokorejanci su pozdravili ovacijama. Osim snažnog i upečatljivog umjetničkog dometa, gostovanje renomiranog muzičkog ansambla iz Sjedinjenih Američkih Država mnogi će protumačiti i procjenjivati kao politički događaj bez presedana, kao prekretnicu u otopljavanju decenijama hladnih i zategnutih odnosa dvije zemlje.
Nastup, po godinama postojanja, najstarijeg američkog simfonijskog orkestra u zgradi Velikog teatra u Pyongyangu, ”digao je na noge” prisutne već sa prvim odsviranim taktovima. Naime, koncert je počeo izvođenjem himne Sjeverne Koreje, a nastavljen izvođenjem himne SAD. Osim prisutnih u dvorani, Sjevernokojrejanci su američku himnu po prvi put, uz direktan televizijski i radijski prenos cijelog koncetra, mogli čuti u svim dijelovima zemlje.
Režim u Pyongyangu oduvijek je SAD predstavljao i prikazivao kao agresora i neprijatelja. Gostovanje umjetnika iz New Yorka ocjenjuje se oblikom “muzičke diplomatije,” sličnom onom nazvanom “ping-pong diplomatija,” kojom je administracija bivšeg američkog predsjednika Richarda Nixon otvorila vrata Kine prije četrdesetak godina.
Nakon izvođenja jedne od simfonija Antonina Dvoržaka, dirigent njujorške filharmonije Lorin Maazel je duhovitom opaskom najavio izvođenje rado slušane kompozicije Georga Gershwina ”Amerikanac u Parizu:“
”Možda će jednog dana neki kompozitor komponovati djelo pod nazivom ”Amerikanci u Pyongyangu.“
Koncert američkog simfonijskog orkestra trajao je oko sat i pol, a završen je muzičkim aranžmanom Arirang, spletom korejskih narodnih pjesama koje se i u Sjevernoj i u Južnoj Koreji doživljavaju kao neslužbene nacionalne himne.
Koncertu nije prisustvovao sjevernokorejski lider Kim Jong Il, dok su mnogi drugi visokopozicionirani zvaničnici bili prisutni u dvorani Velikog teatra.
Neki analitičari političkih kretanja na korejskom poluotoku ističu već nekoliko godina da se dosta toga promijenilo u Sjevernoj Koreji, od prvog međukorejskog samita na najvišem nivou održanom 2000. godine, i smatraju da sada Sjeverna Koreja nije toliko samo-zatvorena i izolirana kao što je bila. Događaji poput nastupa filharmonije iz New Yorka, mogli bi biti vitalni koraci u daljem otvaranju Sjeverne Koreje.
Brian Myers sa južnokorejskog univeziteta Dongseo, inače vrstan poznavalac i analitičar propagadne koju provodi sjevernokorejski režim, kaže, međutim, da je koncert više davanje iluzije Amerikancima da se nešto u Sjevernoj Koreji mijenja, a manje dokaz da se promjene stvarno dešavaju. On ukazuje na činjenicu da su, mjesecima nakon što je nastup muzičara iz New Yorka potvrđen, državni mediji u Pyongyangu pozivali na ”prebrojavanje krvi” sa SAD.
Gospodin Myers ističe da je Kim Jong Ilu još uvijek nužno anti-američko raspoloženje da bi pažnju svojih sugrađana skrenuo sa ekstremnog siromaštva u koje su dovedeni decenijama dugim lošim ekonomskim potezima:
”Ako odustane od vlastitog anti-amerikanizma Kim Jon Il će samog sebe staviti u poziciju osobe koja samo usmjerava i distribuira pomoć iz inostranstva, a to nije pozicija u kojoj harizmatični lider želi biti. Ujedno, to bi - odustajanje od anti-amerikanizma - eliminiralo i razloge zbog kojih režim u Pyongyangu postoji kao odvojena, zasebna država.“
Prvi nastup 106 članova njujorške filharmonije u Sjevernoj Koreji južnokorejsko ministarstvo inostranih poslova je pozdravilo kao priliku da se obostrano unaprijedi razumijevanje i povjerenje između Sjeverne Koreje i Sjedinjenih Američkih Država.
