Zapadni Balkan svakako nije bio u centru pažnje američke administracije u prethodne četiri godine, a odlazak u drugi plan je bio uslovljen brojnim okolnostima poput ruske agresije na Ukrajinu, koja je počela u februaru 2022, i rata Izraela i Hamasa koji traje od oktobra prošle godine.
„Volio bih da je Balkan bio malo vidljiviji, iako političari i diplomate, barem u SAD, vole da kažu da naša agenda nije vođena krizom. Trenutno nema goruće krize na Balkanu, sigurno ništa što bi se moglo porediti sa Bliskim istokom ili Ukrajinom, kaže za Glas Amerike Mike Haltzel, profesor Škole za međunarodne studije Univerziteta Johns Hopkins.
On je do 2005. bio savjetnik za spoljnu politiku tadašnjeg senatora, a danas odlazećeg predsjednika Amerike, koji je, između ostalog, kao potpredsjednik SAD 2009. posjetio Kosovo, a 2016. Srbiju.
Vaš browser ne podržava HTML5
Kakav Balkan ostavlja Bajden?
“Mislim da je vidljivo da u Washingtonu ima ljudi koji su zaduženi za politiku prema Balkanu koji su veoma upućeni. Ali mislim da je pošteno reći da to više nije tema broj jedan, što je bila nekoliko godina krajem 1990-ih i početkom 2000-tih. To nije nužno loša stvar”, navodi Haltzel.
Iako su se velike krize “preselile” u druge dijelove sveta, važna balkanska pitanja poput dijaloga Srbije i Kosova o normalizaciji odnosa, i napetosti u Bosni i Hercegovine na relaciji Banjaluka - Sarajevo ostaju neriješena.
Mike Haltzel (Foto: SAIS Foreign Policy Institute)
Maja Piščević, viša savjetnica u Atlantskom savjetu, smatra da je malo napretka ostvareno u prethodne četiri godine, uz konstataciju da, ako je cilj bila stabilnost regiona, onda je on ispunjen. Ona objašnjava da je Amerika u prethodnom periodu vodeću ulogu na Balkanu prepustila Evropskoj uniji, a potom su je SAD slijedile.
”To je jako lepo izgledalo kao foto-op Miroslava Lajčaka i Gabrijela Eskobara. I uvek nam je bilo toplo oko srca kada ih vidimo da su zajedno i da govore u jedan glas. Ali kad pogledamo kakvi su tu bili rezultati i šta je zaista postignuto, samo ako pogledamo Kosovo, čini mi se da nije bilo gore od 90-tih godina”, kaže Piščević.
Richard Kremer (Foto: Foreign Policy Research Institute)
Koliko je činjenica da su SAD morale da se fokusiraju na druge regione bila dobra za Balkan, u smislu da nema pravog “požara” u regionu, toliko je ovaj nedostatak pažnje uticao na stagnaciju reformskih procesa.
Za Richarda Kremera, saradnika američkog Instituta za spoljnopolitička istraživanja (FPRI), jedan od glavnih problema politike Bidenove administracije je što nije postojao jasan i koordinisan pristup regionu.
"Nedostajalo je jasnoće i konsenzusa u vezi sa pristupom. Nažalost, propustili su da iskoriste prilike koje su im se ukazale, i Amerikanci i Evropljani i svi ostali koji bi željeli da vide stabilniji, demokratski i prosperitetni Zapadni Balkan", kazao je Kremer.
Podsetio je da je Biden u State Department doveo iskusne diplomate poput Antony-ja Blinkena i Samante Power, kao i da je sam predsjednik bio uključen u događaje u vezi sa ratovima u kojima se Jugoslavija raspala.
"Postojao je osjećaj da ćemo imati snažniju i fokusiraniju administraciju, posebno sa nekim politikama koje su se pojavile rano, da neće tolerisati korupciju, niti destabilizirajuće aktere. I pokazali su određenu posvećenost tome. Ali onda nisam siguran šta se tačno dogodilo", dodaje Kremer.
Romana Vlahutin (Foto: German Marshall Fund)
Romana Vlahutin, saradnica vašingtonskog Maršalovog fonda, politiku Bidenove administracije prema Zapadnom Balkanu ocijenila je kao “prosječnu”. Kaže da je Zapadni Balkan sa 20-ak miliona stanovnika mala enklava, u kojoj su tri od šest država članice NATO-a, pa je logično da ne bude prioritet za Bijelu kuću. Ipak…
“I to se odrazilo na nedostatak napretka, pa čak i nazadovanje za neke zemlje. I to možete najbolje izmjeriti kroz proces proširenja EU i tehničke elemente tog procesa. A mi vidimo neke pregovore o otvaranju i zatvaranju poglavlja ovih dana i u Briselu”, navodi ona.
Za razliku od nje, Charles Kupchan iz Savjeta za međunarodne odnose u Washingtonu (CFR) smatra da odlazeća američka administracija zaslužuje “visoku ocjenu za “prilično odlučan i stabilan angažman na Zapadnom Balkanu”.
“Tokom Bidenove administracije američka vlada bila je prilično uključena u brojne posjete ključnih diplomata regionu. I jedna od prednosti angažovanja tokom ovog perioda je bliska saradnja SAD i EU. Tokom prve Trumpove administracije SAD jesu bile angažovane na Zapadnom Balkanu, posebno na Kosovu i u Srbiji, ali nije bilo stvarnog pokušaja da se napori SAD usklade sa evropskim. Mislim da se to promijenilo tokom Bidenove administracije”, ocijenio je Kupchan za Glas Amerike.
Charles Kupchan, direktor za evropske studije u Savjetu za međunarodne odnose, u razgovoru za srpski servis Glasa Amerike (Foto: VOA)
Sagledavajući situaciju na Balkanu iz zapadne perspektive, neki stručnjaci se često vraćaju na devedesete godine prošlog vijeka i građanski rat koji je razorio socijalističku Jugoslaviju. Otuda i ne čudi stav nekadašnjeg Bidenovog saradnika Mike Haltzela, da je na Balkanu situacija mnogo bolja u odnosu na kraj 20. vijeka, pa to uzima kao plus svim američkim administracijama, nazivajući generalno politiku prema regionu kao “priču o relativnom uspjehu”.
Odnos Bidenove administracije prema Bosni i Hercegovini trebalo bi posmatrati i kroz lično iskustvo i angažovanje odlazećeg američkog predsjednika u tom dijelu Balkana, navodi Haltzel. Prisjetio se da je kod senatora Bidena počeo da radi 1994, a da je ovaj godinu dana ranije bio u Bosni, tokom nekih „prilično opasnih situacija“.
“Sastao se sa nekim od političkih lidera i u suštini bio je veoma svjestan šta se dešava. Mislim da je važno reći da Joe Biden ima, instinktivno, afinitet prema autsajderu. U slučaju Balkana 1994, uglavnom se tako govorilo o Bošnjacima. Kada se prebacite na 2022, on je tako govorio o Ukrajincima. Predsjednik Biden, ima velike simpatije i afinitet prema potlačenim. I mislim da je to jasno pokazao na Balkanu u drugoj polovini 1990-ih”.
Vesko Garčević, profesor međunarodnih odnosa na Bostonskom univerzitetu, podsjeća da kada je Biden došao na vlast, određeni dijelovi regiona, naročito u BiH, to su dočekali sa velikim oduševljenjem i očekivanjima.
“Četiri godine kasnije, kada pogledamo unazad, možemo da kažemo da ta očekivanja nisu ispunjena. Možda je to bila naša greška, što smo očekivali toliko od Amerike, jer su američki prioriteti na drugoj strani, a Balkan sigurno već dugo vremena nije prioritet”.
Dodaje i da se bar 15 godina unazad, politika SAD zasniva na tri principa - podršci cjelovitoj BiH kao rezultatu Dejtonskog sporazuma u koji je Amerika uložila svoj kredibilitet, podršci nezavisnom Kosovu i razgovorima Prištine i Beograda, kao i podršci procesu demokratizacije i reformama u regionu.
Vesko Garčević (Foto: AFP/Saul Loeb)
On kaže i da je primijetio interesantnu pojavu u američkom pristupu prema regionu u okviru kojeg je velika sloboda data onima koji su predstavnici američke administracije i diplomatije u regionu, što je ukazuje da se formulacije politike SAD prema Balkanu nije odvijala na višem nivou.
„Imali smo vrlo različite izjave američkih ambasadora u Beogradu, Sarajevu, na Kosovu ili u Crnoj Gori. Kad čitate te izjave, kao da ne predstavljaju istu zemlju, kao da imaju drugačije instrukcije kako da se postave… Ako ste to čitali i analizirali između redova, naročito ako ste bili diplomata, može da vas dovede do zaključka da zapravo nije bilo tako jasne koordinacije kada je u pitanju američka politika na Balkanu“, priča Garčević.
Dijalog Beograda i Prištine
Tokom prethodne četiri godine dijalog Beograda i Prištine obilježile su napetosti, incidenti, među kojima je napad na kosovsku policiju u Banjskoj, srpski bojkot institucija na sjeveru, kao i brojne runde pregovora i dogovori o sporazumima koji nisu sprovodeni, poput Ohridskog, kao i francusko-njemačkog.
“Ključnu uloga u dijalogu ima EU i SAD su bile sasvim jasne u vezi sa tim. Rekle su da će podržati EU u radu i nastojanju da nađe rješenje, u skladu sa mogućnostima. Ali došlo je do zastoja, imali smo i dva teroristička napada kako su ih opisali i SAD i EU. Najnoviji na vodosnabdijevanje na sjeveru Kosova. Poznati su počinioci prvog napada, a nikada nisu izručeni. Bilo je dosta ‘mekog rukovanja’, ‘držanja za ruke’ - mnogo, mrkve, a malo štapova”, ocjenjuje Romana Vlahutin iz Maršalovog fonda.
Činjenica da su jedan od planova za normalizaciju “potpisale” Njemačka i Francuska kao dvije najjače države EU, svjedoči u korist tezi kako Amerike smatra da je Balkan ipak pitanje kojim bi trebalo da se bavi prevashodno Evropa, objašnjava Vesko Garčević sa Bostonskog univerziteta.
Richard Kremer podsjeća da se Biden i ranije dosta bavio Kosovom u vrijeme dok je bio senator, da je bio "politički angažovan u vrijeme kada je NATO 1999. bombardovao Srbiju kako bi oslobodio Kosovo od ultranacionalističkih snaga".
"To je bilo nešto na čemu je ostavio pečat. Imali ste druge pojedince, poput ambasadora Hilla u Beogradu koji su ranije, zaista pokazali izvjestan stepen skepticizma, blago rečeno, prema onima koji su trenutno na vlasti u Beogradu", navodi Kremer.
Kao primjer, kako tvrdi, jednostranog pristupa u procesu dijaloga, Kremer je naveo kraj 2022. i krizu posle odluke kosovskih vlasti da ukinu registarske tablice za automobile koje je izdavala Srbija.
"Na kraju smo vidjeli kao posljedicu da je ova administracija izabrala da svu krivicu svali na Kurtija i vlast u Prištini, kao i kada su u pitanju gradonačelnici, uprkos bojkotima etničkih Srba koji žive na sjeveru Kosova", kazao je on.
Glavni akteri pregovora - predsjednik Srbije Aleksandar Vučić i premijer Kosova Aljbin Kurti - često su se međusobno optuživali za neuspjeh pregovora u kojima su pored njih dvojice glavnu ulogu igrali Miroslav Lajčak (EU izaslanik) i Gabriel Escobar (doskorašnji zamjenik pomoćnika američkog državnog sekretara).
Charles Kupchan iz CFR-a smatra da i Beograd i Priština snose odgovornost za neuspjeh.
“Na Kosovu imamo premijera koji je zadovoljavao nacionalistička osjećanja unutar Kosova i preduzimao korake, bilo na sjeveru, sa gradonačelnicima ili oko zatvaranju paralelnih institucija, koji nisu bile od pomoći, bile su više provokativni nego konstruktivni. Podjednako bih okrivio Beograd, koji nije napredovao u vezi sa agendom sa Ohrida odlučno kako je bilo potrebno”.
Poslije napada naoružane grupe Srba u Banjskoj u septembru 2023, kada su ubijeni kosovski policajac i trojica napadača, Washington je donekle zaoštrio retoriku prema Beogradu, ali osim učestalih zahtjeva da se privedu pravdi organizatori, nije išao mnogo dalje od toga.
“Očekivala sam fokusiran pritisak na Srbiju, da se pozabavi time. Ne da bilo koga osudi, ali da pokrene sve procese koje je jedan takav čin zahtevao, ne samo pred narodom Kosova, već pred međunarodnom javnošću. To je izostalo i stvorilo je vakuum poverenja zapadnih saveznika. Na neki čudan način Amerika je verbalno insistirala da se to uradi, ali da je stvar srpske vlade da preduzme što treba. To se nije događalo, a prošlo je više od godinu dana, mi nemamo nijedan pokrenut postupak i to je ono što jako brine“, navodi Maja Piščević iz Atlantskog savjeta.
Maja Piščević (Foto: Atlantic Council)
Stanje demokratije u Srbiji
Za pojedine stručnjake, odlazeća američka administracija se sa razlogom našla na meti kritika zbog, kako smatraju, „mlakog“ odnosa prema stanju demokratskog sistema u Srbiji. U toj zemlji su tokom prethodne četiri godine organizovani brojni protesti - zbog izbornih nepravilnosti, iskopavanja litijuma, ubistava u masovnim pucnjavama. Opozicija je tražila odgovornost vlasti, optuživala je za kršenje ljudskih prava, a sa Zapada su stizale osude i saopštenja u kojima se pozivalo na poštovanje demokratskih institucija.
„Stanje demokratije u Srbiji nije dobro. Ali to nije novost, već je godinama politički standard. Pomoglo bi kad bi SAD digle glas. Ali mislim da je dio cilja ovde da se fokusiraju na ‘nagradu’, a nagrada je pokušaj da se Srbija i Kosovo dovedu do normalizacije. Da se ima dovoljno uticaja na Prištinu i Beograd, da primoraju tamošnje lidere da naprave teške kompromise”, ocjenjuje Charles Kupchan i dodaje da je to “možda ispravan pristup SAD u ovom trenutku”.
Za neke je dijalog važna nagrada, dok za druge američko “zatvaranje očiju” na pojedine poteze vlasti u Srbiji dugoročno može da utiče i na reputaciju SAD i EU u Srbiji, ali i u regionu.
“Kao da su i jedni i drugi malo zaboravili na fundamentalne vrednosti, na demokratiju i to ne samo u ime geopolitike, što smo razumeli da će se dešavati i pratili od početka rata u Ukrajini, nego na još nekom nižem, prizemnijem, interesnom, ekonomskom nivou - tu mislim na litijum”, navodi Maja Piščević iz Atlantskog saveta.
Upravo to je jedan od razloga što su se ljudi u Srbiji osjetili iznevjereno, tvrdi ona.
“Verbalno, vrednosti su ostale u prvom planu, i stalno su se isticale. Ali potezi to nisu pratili”, dodaje Piščević.
Smatra i da su izostale i konkretnije akcije američkih vlasti „na veze određenih članova vlade koji su pritom na listi sankcionisanih osoba kod Sekretarijata za finansije“.
Dio američkog pristupa prema Zapadnom Balkanu zasnovan je i na stavu, pogrešnom prema riječima Richarda Kremera, da SAD kroz Srbiju kao lokalnu silu na Balkanu može da ima uticaj na ostatak regiona.
"To je vjerujem veoma štetno ne samo za demokratske institucije Srbije, već i za one u svim susjednim državama. Oni poput Aleksandra Vulina, koji ima, da kažem, ne baš najinkluzivniju viziju za Zapad Balkan. On je još tu, iako ga je sankcionisala američka vlada", podsjetio je Kremer.
Računica po kojoj su Sjedinjene Države zbog pokušaja normalizacije odnosa Beograda i Prištine spremne da ne primjenjuju značajan pritisak na Srbiju, prema mišljenju nekih analitičara, može da bude štetna i po tu zemlju i po ostale u regionu.
“Da li će Srbija biti spremnija da ‘isporuči’ Kosovo? Nisam sigurna da su uradili analizu kako treba”, smatra Romana Vlahutin iz Maršalovog fonda i procjenjuje da bi stav EU prema Srbiji mogao da se promijeni sa dolaskom nove administracije u Briselu.
“Vrijeme će pokazati, ali tim u Briselu se promijenio i, ovog puta, mislim da bi moglo da bude malo jasnije o tome koji su zahtjevi i šta znači biti u ovom procesu”, govori ona.
Napetosti u BiH
Bidenova administracija u prethodne četiri godine morala je da se nosi sa napetostima u Bosni i Hercegovini, gdje je konstantno dolazilo do sukoba između federalnih vlasti u Sarajevu i lidera entiteta Republike Srpske, Milorada Dodika. Predsjednik Republike Srpske često je govorio o mogućnosti otcjepljenja RS, optuživan je za pokušaje rušenja Dejtonskog mirovnog sporazuma, zbog čega su mu SAD 2017. uvele sankcije.
Milorad Dodik, predsjednik Republike Srpske (Foto: AP/Radivoje Pavičić)
Pojedini funkcioneri vlasti u Sarajevu godinama unazad tvrde da Dodik za svoje poteze ima podršku Srbije, ali je predsjednik Vučić više puta to negirao, ističući da Beograd poštuje Dejtonski sporazum.
“Kada je u pitanju Bosna, isto tako je važan ne samo kredibilitet, već i to što je to jedna vrsta američke zaostavštine regionu i ona je pokušavala da igra određenu ulogu kao stabilizator, ali ne uvek na način na koji su to određene političke partije i grupe u BiH očekivale. Zarad jedinstva i nečega što bi se zvalo celovita Bosna, bila je spremna da zažmuri na određene poteze hrvatskih ili srpskih delova u BiH, što definitivno nije bilo na zadovoljstvo Bošnjaka“, objašnjava Vesko Garčević.
Dejtonski sporazum je, bez dileme najznačajniji dokument i temelj poslijeratne BiH, ali istovremeno ima onih koji smatraju da ono što se sada dešava u toj zemlji predstavlja „dugoročnu posljedicu“ ovog dokumenta.
„Dejtonski sporazum je uspio da okonča sukob, ali je takođe ostao ‘zamrznut’ u politici zajednica i etničkoj politici. I mislim da u Republici Srpskoj, posebno Milorad Dodik, njegovi pokušaji da odvoji Republiku Srpsku od zajedničkih institucija, i priče o otcjepljenju - nisu pomogli”, ocjenjuje Charles Kupchan.
Dejtonski sporazum ozvaničen je u novembru 1995. u američkoj vojnoj bazi u istoimenom gradu u Ohaju. Ovim dokumentom okončan je sukob koji je trajao više od tri godine u BiH, ali zahvaljujući kompleksnom državnom uređenju, smatraju mnogi, otvorio je i vrata za mogućnost opstrukcije sistema od entiteta, zbog čega je upravo Dodik često bio na meti kritika.
Crna Gora
Crna Gora je, uz Albaniju i Sjevernu Makedoniju, jedna od tri zemlje Zapadnog Balkana koje su članice NATO alijanse, ali poslije odlaska sa vlasti Demokratske partije socijalista 2020, zemlja je promijenila tri vlade. U posljednju, vladu premijera Milojka Spajića ušla je i otvoreno proruska stranka Nova srpska demokratija, što je u prethodnom periodu, u Americi i na Zapadu izazvalo određenu dozu zabrinutosti.
”Dobro je da je Crna Gora u NATO-u i da je u tom pogledu nekako ‘zaključana’ u evroatlantske institucije. Loša vijest je da je u Crnoj Gori bilo mnogo političkih sukoba i nadmetanja, što otvara vrata ruskom miješanju, jer kada imate unutrašnje podjele, imate spoljne prilike. I mislim da se kao posljedica toga, politička situacija u Crnoj Gori pogoršala tokom posljednjih nekoliko godina”, smatra Charles Kupchan iz Savjeta za međunarodne odnose.
Andrija Mandić, predsjednik proruske stranke Nova Srpska demokratija i predsjednica Skupštine Srbije Ana Brnabić (Foto: AP/Darko Vojinović)
Bidenova administracije je morala u prethodnom periodu da se nosi sa ranijim “američkim i britanskim kalkulacijama” po kojima je bilo važno samo da DPS i dugogodišnji lider Milo Đukanović odu sa vlasti, i da će sama ta promjena otvoriti proces demokratizacije društva bez obzira ko dolazi na vlast, analizira Vesko Garčević.
DPS je izgubio izbore, između ostalog, i poslije masovnih protesta krajem 2019. godine, koji su organizovani uz pomoć Srpske pravoslavne crkve (SPC), a sve poslije usvajanja Zakona o slobodi vjeroispovesti.
Garčević navodi da je pogrešno bilo misliti da će „uz podršku SPC biti omogućena demokratizacija, jer to nije moguće ni kod nas, niti bilo gde drugdje“. Ističe i da se tako od tada do danas otvorio prostor za proces „političke nestabilnosti, i nejasnog stava Crne Gore“.
„Kao što je odnos prema Rusiji ili iskren odnos prema NATO, odnos prema Beogradu i Srbiji, a kroz Beograd i Srbiju - prema regionalnoj politici koju promoviše Beograd, a kroz nju takođe prema politici koju preko Beograda promoviše Moskva“, istakao je Garčević.
Ruski uticaj i NATO
Ruska invazija na Ukrajinu od februara 2022. gotovo u potpunosti je skrenula pažnju Sjedinjenih Država sa drugih spoljnopolitičkih tema, ali je uticaj Moskve na Balkanu nešto što konstantno zabrinjava Washington još od prije rata.
„Očigledno je da Rusi koriste svoju ne samo meku moć. Već su pokušali da organizuju prevrat u Crnoj Gori, direktno se miješajući u unutrašnje stvari te zemlje. A oni svakako imaju uticaj i drugdje na Balkanu. Nema sumnje u to. Ono što se dešava u Ukrajini imaće veliki uticaj na Balkan“, kaže nekadašnji Bidenov savjetnik Mike Haltzel.
Ističe da je administracija na ovom polju mogla da uradi više na Balkanu, podsjetivši da pored Rusije i Kina širi uticaj u Srbiji.
„Sada Srbija mora da odluči kuda želi da ide. Jedan američki diplomata je prije nekoliko godina pretrpio kritike, jer je rekao da Srbija ne može da sjedi na dvije stolice. Mislim da je u pravu. Srbija igra jednu veoma rizičnu igru. Gospodin Vučić je supertalentovan čovjek, talentovan političar, ali mislim da će na kraju Srbija morati da izabere u kom smjeru će ići“, upozorio je Haltzel.
Vraćajući se na priču o propuštenim prilikama Bidenove administracije, Richard Kremer iz Instituta za istraživanje međunarodne politike ističe da je Amerika upravo u ovom dijelu Evrope mogla da pokaže čvršći stav prema ruskom uticaju.
"Za ljude tamo, za zemlje kao što su Mađarska i Srbija koje imaju veoma duboke veze sa autoritarnim režimima u ovom slučaju, posebno Rusijom... Ovo je bila prilika za Washington koji radi u dogovoru sa Briselom da sjedne sa liderima u Budimpešti i u Beogradu i kaže, u redu, to je to - Rusija je Mordor, odbačena država, izolujemo je. Razumijemo da imate mnoge interese i odnose sa Kremljom. Ali, znate, prošli su i dani kada ste radili dvije stvari koja jedna drugu isključuju. Ili ste sa naše strane ili sa druge", slikovit je Kremer.
Iako je u Ujedinjenim nacijama glasala za rezolucije kojima se osuđuje ruska agresija na Ukrajinu, Srbija je uz Belorusiju jedina evropska zemlja koja Moskvi nije uvela sankcije, iako su to od nje tražile i SAD i EU.
Charles Kupchan smatra da je ruski uticaj u regionu u izvjesnoj mjeri smanjen, dijelom kao rezultat ruske invazije na Ukrajinu, što je dovelo do određene doze skepticizma u regionu da je saradnja sa Moskvom dobra ideja, iako Srbija nastavlja da održava veze.
Navijači Crvene zvezde na prijateljskoj utakmici u Beogradu protiv ruskog Zenita, mart 2024. (Foto: AP/Darko Vojinović)
“Vučić je uradio prilično dobar posao igrajući na obje strane. Ulagao je u odnose sa Zapadom, Francuskom i Njemačkom, posebno u kupovini borbenih aviona, poslovima o sirovinama i energentima. Ali u isto vrijeme blisko sarađuje sa Rusijom i Kinom u vezi sa tim pitanjem. Tako da mislim da znate, trenutno smo u novoj fazi geopolitičkog nadmetanja između Istoka i Zapada”, kaže on.
Srbija je i jedina evropska država koja je poslije početka rata u Ukrajini, dozvolila ruskim državnim medijima da otvore predstavništva u toj zemlji, a ministri vlade u Beogradu više puta su odlazili u posjete Moskvi.
Politiku borbe Bidenove administracije protiv ruskog uticaja na Balkanu, profesor Vesko Garčević je opisao kao “ograničavanje” uticaja
“Jedan od razloga za to je što to jednostavno nije prioritet i što se smatralo da dokle god ne dovodi do širih nestabilnosti u Evropi, na neki način može da se toleriše”, opisuje on.
Za Charlesa Kupchana, rješenje je jasno, mada ne i jednostavno - najbolji način da se smanji rusko miješanje je rješavanje preostalih sukoba u regionu.
“Kada se sukobi riješe, Rusija više neće imati uporišta i ulazne tačke”, zaključio je Kupchan.